Over Antoinette

Antoinette van den Koedijk

Ik ben Antoinette van den Koedijk, de manegehoudster van De Volte. Manege de Volte is door mij opgericht en de afgelopen jaren verder uitgebreid.

Ik ben geboren in Utrecht op 22 september 1965. Zolang ik het mij herinner ben ik al besmet met het paardenvirus en ik denk dat een dergelijk virus al bij je geboorte in je systeem zit. In de flat waar ik woonde, Hooggraven, waren immers geen paarden te zien.

Toen ik 12 jaar oud was, verhuisden wij naar Nieuwegein en mocht ik eindelijk op paardrijden. En dat hebben mijn ouders geweten. Het voordeel was wel dat zij altijd wisten waar ik was. En wanneer ik (te) laat thuis kwam, konden zij er ook van uit gaan dat ik toch even via de manege ging. Ik had de eerste jaren les bij manege de IJsselsprong.

Nadat ik met de nodige afleiding eindelijk de havo had afgerond, ben ik gelijk gaan werken. Want ik wilde niets liever dan zo snel mogelijk een paard kopen. Het eerste paard kwam nadat ik een jaar bij de Rabobank had gewerkt. Hij heette Ravir en was al jaren mijn lievelings paard op de manege. Een heel goede aankoop was dat echter niet en ik heb maar een jaar plezier van hem gehad. In 1998 ging ik verhuizen naar de Noord IIsseldijk 10A. Ik kon een stukje weiland kopen met een paar stallen en een kleine buitenbak van 15 bij 30 meter. Al snel waren de stallen gevuld met wat merries en kort daarna natuurlijk ook veulens. Ik kocht 2 pony’s Josca en Fury en zette een advertentie voor paardrijlessen. Dat ging als een trein en binnen anderhalf jaar zei ik de bank vaarwel en ben ik mij op de manege gaan storten. De Volte startte officieel op 6 april 1991. In 1992 verruilde ik de kleine buitenbak voor een van de officiëlle maat:  20 x 40 meter. Wat een vooruitgang! Vooral in de eerste jaren was ik niet alleen druk met lesgeven, maar met paarden fokken, opfokken, beleren, op de wedstrijd uitbrengen, keuringsklaar maken en verkopen. Mijn eigen ontwikkeling ging ook verder en ik kwam er achter dat de combinatie van rijles geven en fokken voor mij niet goed voelde. Dus gooide ik het roer om. Ik stopte met de fokkerij en richtte mij volledig op de manege en de ontwikkeling daarvan.

In mei 2000 kwam de volgende mijlpaal. De eerste heipaal van de binnenbak. Vanaf dat jaar geen natte, verkouden paarden en paarden met mok meer. Alle lessen konden gewoon doorgaan en in de winter was het een stuk prettiger om les te geven. De jaren erna werd ook het aantal pensionpaarden afgebouwd. Langzamerhand werden alle stallen gevuld met Volte paarden en pony’s.  Een stevige burn out in 2004 zorgde ervoor dat ik nog een keer het roer om moest gooien. Door de jaren heen was ik gewend geraakt om gewoon alles zelf te doen, maar wanneer je meer dan 15 paarden hebt, wordt dat eigenlijk een onmogelijke opgave. Ik had tijd om een en ander goed te overdenken. Er kwamen medewerkers bij! Inmiddels is mijn team uitgebreid met een vaste groep gediplomeerde instructrices en zeer betrokken stalmedewerkers.

De afgelopen jaren is het aantal paarden door ouderdom en ziekte aanzienlijk afgenomen.

Dus worden de stallen die leeg komen, gevuld door pensionpaarden. Niet ieder paard past in mijn concept. Hier hebben we de echte paardenliefhebbers die voor het welzijn van hun paard gaan. Er worden ook uitsluitend merries geplaatst voor de rust in de kudde.

De honden

Op een manege horen natuurlijk ook honden. Inmiddels is alleen Michael nog over. Hij geniet nog steeds van alle aandacht en houdt natuurlijk alles goed in de gaten.